Numer 159 „Didaskaliów” rozpoczynamy tekstem Magdy Piekarskiej Koniec z fuksówką poświęconym praktyce „fuksowania” w szkołach teatralnych, która z początkiem września, decyzją rektor AST Doroty Segdy, została zakazana. Autorka przygląda się zjawisku na przestrzeni lat, przytacza wypowiedzi studentów różnych roczników; jedni wskazują na przemocowy charakter tej tradycji, inni widzą w niej korzyści.
W kolejnym dziale, zatytułowanym „Brzydkie uczucia”, przedstawiamy teksty badające dwa głośne wydarzenia z perspektywy towarzyszących im afektów. W pierwszym z nich, zatytułowanym Joanna Szczepkowska przerywa spektakl, Katarzyna Waligóra analizuje wydarzenia, które rozegrały się w czasie premiery spektaklu Persona. Ciało Simone w reżyserii Krystiana Lupy. Artykuł Dlaczego przestały milczeć? Dlaczego zostały wysłuchane? autorstwa Moniki Kwaśniewskiej skupia się natomiast na #metoo w Teatrze Bagatela; autorka śledzi wpływ dynamiki afektywnej na skuteczność pracownic w relacji z odbiorcami ich publicznych wystąpień.
Blok „Demokracje” proponuje szersze przyjrzenie się społeczeństwu. Agata Siwiak, omawiając dwa spektakle przeznaczone dla nastoletnich widzów, bierze pod lupę sprawczość projektów oddających głos tym, którzy staną się „naszą przyszłością”. Nasze ciała są z gruntu nieposłuszne to rozmowa Tomasza Kireńczuka z Bojaną Kunst, z której dowiemy się, jak doświadczenie pandemii koronawirusa może wpływać na nasze rozumienie rzeczywistości.
W dziale poświęconym publiczności Sebastian Jagielski analizuje film Trędowata w reżyserii Jerzego Hoffmana, zwracając uwagę na klasowe konflikty społeczne, które reżyser próbuje bezskutecznie przepracować. Agata Łuksza pisze natomiast o społecznych efektach gościnnych występów Sary Bernhardt na warszawskiej scenie pod koniec XIX wieku. Autorka zjawisko „sarabernardyzacji” łączy z kwestiami żydowskimi, analizując publiczną recepcję artystki żydowskiego pochodzenia i wynikające z tego performanse w ówczesnej przestrzeni publicznej.
Kolejnym tekstem, pierwszym z działu „Mediacje”, jest analiza dokumentalnego potencjału Live Factory 2, zaproponowana przez Adę Ruszkiewicz. Michał Lachman pisze o transmisjach na żywo spektakli londyńskiego National Theatre, zwracając uwagę na ich rolę w wytwarzaniu nowych modeli kultury. „Mediacje” zamyka artykuł Katarzyny Lemańskiej, która przygląda się wirtualnemu wideospektaklowi – Balladynie w reżyserii Oskara Sadowskiego. Kolejny blok („Repertuar”) skupia się na omówieniu spektakli Kuby Kowalskiego, Cezarego Tomaszewskiego, Pawła Althamera i Agnieszki Olsten, Árpáda Schillinga, Sebastiana Majewskiego, Jędrzeja Piaskowskiego, Wiktora Rubina oraz Magdy Szpecht.
Następny dział poświęcony został dwóm spektaklom zagranicznym. Pierwszą z nich jest opera Elektra w reżyserii Krzysztofa Warlikowskiego, wystawiona w Salzburgu, której przygląda się Dorota Krzywicka-Kaindel. Druga to La Vallée de l'étrange (reż. Stefan Kaegi), czyli spektakl/instalacja z udziałem androida, łączący biografię pisarza Thomasa Melle oraz matematyka Alana Turinga, analizowany przez Izabellę Plutę.
Numer zamykają omówienia książek: Asamblaże asamblaże. Doświadczenie w zamglonym antropocenie Mateusza Chaberskiego, Theatermachine Tadeusz Kantor in Context pod redakcją Magdy Romanskiej i Kathleen Cioffi, a także Telewizja i performans. Eksperyment z myślenia o mediach, codzienności i polityce autorstwa Marcina Sanakiewicza oraz Niespodziewane alianse. Sztuki performatywne jutra (red. Mateusz Borowski, Mateusz Chaberski, Małgorzata Sugiera).
Od 2020 roku numery „Didaskaliów” publikowane są tylko w internecie: www.didaskalia.pl. Dostęp jest bezpłatny.
Redakcja „Didaskaliów”